bala

1. is. Övlad, uşaq, oğul. Ana və bala. Balalara hədiyyə. – Bala baldan şirindir. (Ata. sözü). Biçarə Məşədi Əsgər indi üç gün idi ki, gözüyaşlı ac-acına balalarının əhvalına alışırdı. S. M. Q.. <Ana:> Qulaq asın, mənim balalarım, ürəyimə damıb ki, mən bu yataqdan durmayacağam. M. İ.. // Məc. mənada. <Baş leytenant:> Qafqaz balası, bu körpü cəbhənin mühüm keçidlərindəndir. M. C..

2. Kiçik, körpə heyvan, quş. Pişik balası. Tülkü balası. Qarğa balası. – Gah yetişmiş meyvələri dərib yeyərdik, gah quş yuvalarından bala düşürüb oynardıq. S. S. A.. Bala vermə – heyvanların bala doğma qabiliyyəti. Bala salma – balanın vaxtından əvvəl doğulması, abort.

3. Xitab yerində (çox vaxt «a balam», «ay balam», «balam» şəklində də işlənir). Papaqçı dedi: – Bala, mənə şəyird durarsanmı? Rəsul dedi: – Nə üçün durmaram. «Aşıq Qərib». Ay balam, eybini qan; Bir həya eylə, utan! M. Ə. S.. <İsmayıl ağa:> Balam, nə olar bizləri də yada salasan! Üç gündür eşitmişəm buradasan, di gəl, tapa bilmirəm. M. C.. <Xeyransa:> A balam, deyirəm bir kişiyə məsləhət eləyim, sonra gedək. H. S..

4. sif. Kiçik, balaca, xırda, körpə. Tamam ağ bədənin güldən əladır; Qamətindir sənubərdən, bala qız. M. P. V.. Aristokratiya xanımları, yenə də gözəl bala dərvişin şəklini . . öpür. M. S. O.. Xan Sultan qoyunu gözləmək üçün bala çobanı dik qayanın başına qaldırmışdı. S. R.. bala-bala zərf dan. Yavaş-yavaş, az-az, ahəstə-ahəstə.